Gerçekçilik Maskelendi Görsel Gerçeğin Katmanlarını Yapısöküm Etmek

Gerçekçilik, dünyayı olduğu şeklinde, idealleştirmeden ve süslemeden tasvir etmeyi amaçlayan bir sanat ve fotoğrafçılık tarzıdır.

Realist sanatçılar ve fotoğrafçılar, konularının reel özünü yakalamakla ilgilenirler ve bu hedefe ulaşmak için çoğunlukla dikkatli deney, doğru temsil ve ayrıntılara dikkat şeklinde teknikler kullanırlar.

Gerçekçilik yüzyıllardır sanat ve fotoğrafçılıkta mühim bir güç olmuştur ve günümüzde de popülerliğini sürdürmektedir.

Gerçekçilik Nelerdir?

Gerçekçilik, dünyayı olduğu şeklinde, idealleştirmeden yahut süslemeden tasvir etmek şeklinde ortak bir hedefi paylaşan muhtelif sanat içerikli stilleri tarif etmek için kullanılan bir terimdir.

Realist sanatçılar ve fotoğrafçılar, konularının reel özünü yakalamakla ilgilenirler ve bu hedefe ulaşmak için çoğunlukla dikkatli deney, doğru temsil ve ayrıntılara dikkat şeklinde teknikler kullanırlar.

Gerçekçilik, çoğu zaman dünyanın idealize edilmiş yahut romantikleştirilmiş temsillerini yaratmaya daha çok ehemmiyet veren idealizm ve romantizm şeklinde öteki sanat içerikli stillerle karşılaştırılır.

Gerçekçilik

Gerçekçiliğin kökleri, sanatçıların naturel dünyayı doğru bir halde betimlemeye odaklanmaya başladığı Rönesans’a kadar uzanır.

Sadece gerçekçiliğin reel anlamda büyük bir sanat içerikli hareket olarak ortaya çıkışı 19. yüzyılı buldu.

19. yüzyılda Gustave Courbet, Édouard Manet ve Claude Monet şeklinde sanatçılar geleneksel bilimsel nitelikli fotoğraf üsluplarını reddederek gündelik dünyayı realist bir halde tasvir etmeye yöneldiler.

Onların emekleri gerçekçiliğin gelişiminde derin bir tesir yarattı ve bu tarzın sanatta mühim bir güç haline gelmesine destek oldu.

Gerçekçiliğin Değişik Türleri

Gerçekçiliğin birçok değişik türü vardır ve her birinin kendine has özellikleri vardır.

En yaygın gerçekçilik türlerinden bazıları şunlardır:

• Toplumsal gerçekçilik
• Doğacılık
• Esrarengiz gerçekçilik
• Fotogerçekçilik

Bu gerçekçilik türlerinin her birinin dünyayı tasvir etmede kendine has bir yaklaşımı vardır ve sanat vasıtasıyla reel dünyayı keşfetmenin muhtelif yollarını sunarlar.

Sanatta Gerçekçilik

Gerçekçilik yüzyıllardır sanatın mühim bir gücü olmuştur ve günümüzde de popülerliğini sürdürmektedir.

Realist sanatçılar, konularının reel özünü yakalamakla ilgilenirler ve bu hedefe ulaşmak için çoğunlukla dikkatli deney, doğru temsil ve ayrıntılara dikkat şeklinde teknikler kullanırlar.

Gerçekçilik, manzaralar, portreler, natürmortlar ve günlük hayattan görüntüler de dahil olmak suretiyle fazlaca muhtelif mevzuları tasvir etmek için kullanılmıştır.

En meşhur realist sanatçılar içinde Gustave Courbet, Édouard Manet, Claude Monet, Diego Rivera ve Edward Hopper yer alır.

Edebiyatta Gerçekçilik

Gerçekçilik edebiyatta da mühim bir güçtür ve sosyal meseleler, siyasal çatışmalar ve şahsi ilişkiler de dahil olmak suretiyle fazlaca muhtelif temaları incelemek için kullanılmıştır.

Realist yazarlar dünyayı olduğu şeklinde tasvir etmekle ilgilenirler ve bu hedefe ulaşmak için çoğunlukla dikkatli deney, doğru betimleme ve ayrıntılara dikkat şeklinde tekniklerden yararlanırlar.

Realist edebiyat, roman, kısa hikaye, tiyatro oyunu ve şiir şeklinde muhtelif türlerde yazılmıştır.

En meşhur realist yazarlar içinde Charles Dickens, Leo Tolstoy, Émile Zola ve Theodore Dreiser yer alır.

Felsefede Realizm

Gerçekçilik felsefede de mühim bir güçtür ve muhtelif felsefi görüşleri desteklemek için kullanılmıştır.

Realist filozoflar gerçekliğin reel doğasını anlamakla ilgilenirler ve çoğunlukla dünyanın zihinlerimizden bağımsız bulunduğunu ve dünya ile alakalı bilgimizin

Hususiyet	Yanıt
Gerçekçilik	Şeylerin reel hayatta olduğu şeklinde temsili
Görsel reel	Şeylerin gerçeğe müsait bir halde tasvir edilmesi
Katmanları soymak	Bir şeyin reel doğasını ortaya çıkarma eylemi
Sanat	İnsanın yaratıcı becerisinin ifadesi
Tablo	Bir yüzeye boya tatbik sanatı

II. Realizm Nelerdir?

Gerçekçilik, hakikatı nesnel ve doğru bir halde tasvir etmeyi amaçlayan bir sanat içerikli anlatım biçimidir.

Realist sanatçılar, hem mevzu aynı zamanda üslup açısından gerçeğe müsait eserler yaratmaya çalışırlar.

Gerçekçilik, sanatçının gerçeklik ile alakalı subjektif izlenimlerini anlatım etmeye daha çok ehemmiyet veren idealizm ve romantizm şeklinde öteki sanat içerikli stillerle çoğunlukla karşılaştırılır.

Gerçekçilik, sanatçıların önceki yüzyıllarda popüler olan idealize edilmiş gerçeklik tasvirlerini reddetmeye başlamasıyla, 19. yüzyılda mühim bir sanat hareketi olarak ortaya çıktı.

Realist sanatçılar günlük yaşamın acımasız gerçeklerine alaka duyuyorlardı ve mevzularını yalın ve nesnel bir halde resmetmeye çalışıyorlardı.

Gerçekçilik, 20. ve 21. yüzyılda da mühim bir sanat içerikli hareket olmaya sürmüş ve fotoğraf, heykel, resim ve film şeklinde muhtelif mecralarda çalışan sanatçılar tarafınca benimsenmiştir.

III. Gerçekçilik

Gerçekçiliğin zamanı uzun ve karmaşıktır ve kökleri antik dünyaya kadar uzanır. Sadece, “gerçekçilik” kavramı en yaygın olarak 19. yüzyılda gelişen sanat ve edebiyattaki muayyen bir hareketi anlatım etmek için kullanılır.

Sanatta gerçekçilik, 19. yüzyılın başlarında sanata başat olan Duygusal hareketin idealizmine karşı bir tepkiydi. Duygusal sanatçılar doğayı ve insan doğasını idealize ederek onları romantikleştirilmiş ve idealize edilmiş bir halde tasvir ettiler. Öte taraftan realist sanatçılar, gerçekliği olduğu şeklinde, kusurlarıyla beraber tasvir etmeye çalıştılar.

Realist sanatçılar basit insanların günlük hayatlarını tasvir etmekle ilgileniyorlardı ve çoğunlukla toplumsal ve politik mevzulara odaklanıyorlardı. Sanatlarını zaruret, harp ve sosyal eşitsizliğin sert gerçeklerini belgelemek için kullandılar.

En meşhur realist sanatçılar içinde Gustave Courbet, Édouard Manet ve Diego Rivera yer alır.

Edebiyatta gerçekçilik, Romantizme karşı bir reaksiyon olarak da ortaya çıktı. Duygusal yazarlar, karakterlerinin iç dünyalarını keşfetmekle ilgileniyorlardı ve çoğunlukla fantastik ve imgesel dünyalar ile alakalı yazdılar. Öte taraftan realist yazarlar, reel dünyayı, kusurlarıyla beraber tasvir etmekle daha fazlaca ilgileniyorlardı.

Realist yazarlar, kendi zamanlarının sosyal ve politik problemlerini araştırmakla ilgileniyorlardı ve çoğunlukla basit insanların hayatları ile alakalı yazıyorlardı. Yazılarını, topluluğun adaletsizliklerini açığa çıkarmak ve değişiklik çağrısı yapmak için kullanıyorlardı.

En meşhur realist yazarlar içinde Charles Dickens, Émile Zola ve Leo Tolstoy yer alır.

Realist hareket sanat ve edebiyat üstünde derin bir tesir yarattı ve sanatlarda gerçekçiliğin yeni bir periyodunun başlamasına destek oldu. Realist sanatçılar ve yazarlar dünyayı olduğu şeklinde, kusurlarıyla beraber tasvir etmeye çalıştılar ve emekleri insanların dünyayı görme biçimini değiştirmeye destek oldu.

IV. Değişik Gerçekçilik Türleri

Gerçekçiliğin birçok değişik türü vardır ve her biri kendine has bir takım özelliğe haizdir. En yaygın gerçekçilik türlerinden bazıları şunlardır:

• Sosyal gerçekçilik: Bu tür gerçekçilik, basit insanların günlük yaşamlarına odaklanır ve onları çoğunlukla sert yahut realist terimlerle tasvir eder.
• Esrarengiz gerçekçilik: Bu tür gerçekçilik, realist öğeleri fantastik yahut esrarengiz öğelerle harmanlayarak, merak ve gizem duygusu yaratır.
• Ruhsal gerçekçilik: Bu tür gerçekçilik, karakterlerin iç dünyalarına odaklanır, onların düşüncelerini, duygularını ve motivasyonlarını araştırır.
• Sürrealist gerçekçilik: Bu tür gerçekçilik, realist öğeleri sürrealist öğelerle birleştirerek, rüya benzeri bir reel dışılık duygusu yaratır.

Bunlar mevcud birçok değişik gerçekçilik türünden bir tek birkaçıdır. Her gerçekçilik türünün kendine has bir takım özelliği ve yaklaşımı vardır ve fazlaca muhtelif değişik sanat ve fotoğrafçılık türleri yaratmak için kullanılabilir.

V. Sanatta Gerçekçilik

Sanatta gerçekçilik, 19. yüzyılda Romantizmin algılanan yapaylığına cevap olarak ortaya çıkan bir harekettir. Gerçekçilik, dünyayı olduğu şeklinde, idealleştirme yahut süsleme olmadan tasvir etmeye çalıştı. Gustave Courbet, Édouard Manet ve Claude Monet şeklinde sanatçılar bilimsel nitelikli sanatın kurallarını reddetti ve bunun yerine basit insanların günlük hayatını yakalamaya odaklandı. Resimleri çoğu zaman yürekli renkler, realist fırça darbeleri ve ayrıntılara dikkat kullanımıyla karakterize edildi.

Gerçekçilik, çağıl sanatın gelişiminde derin bir etkiye sahipti. Empresyonizm, Post-Empresyonizm ve öteki avangart hareketlerin önünü açtı. Günümüzde gerçekçilik sanatta dirimsel bir güç olmaya devam ediyor ve ilkeleri modern sanatçılar tarafınca keşfedilmeye devam ediyor.

VI. Edebiyatta Gerçekçilik

Edebiyatta gerçekçilik, 19. yüzyılda Romantizm akımına cevap olarak ortaya çıkan bir harekettir. Romantizm, duygu ve hayal gücüne odaklanmasıyla karakterize edilirken, gerçekçilik gerçekliğin doğru bir halde temsil edilmesinin önemini vurgulamıştır. Realist yazarlar dünyayı olduğu şeklinde, kusurlarıyla beraber tasvir etmeye çalışmışlardır. Zamanlarının toplumsal ve ekonomik koşullarını keşfetmekle ilgileniyorlardı ve çoğu zaman basit insanların hayatları ile alakalı yazıyorlardı.

En meşhur realist yazarlar içinde Charles Dickens, Gustave Flaubert ve Leo Tolstoy yer alır. Dickens’ın romanları içinde şunlar yer alır: Oliver Twist Ve İki Şehrin Hikayesi sosyal eşitsizliğin acımasız suçlamalarıdır, Flaubert’in Madam Bovary sevgisiz bir evlilikte sıkışıp kalmış bir kadının kompleks ve detaylı bir tasviridir. Tolstoy’un Harp ve Sulh Napolyon Savaşları’nı mevzu alan ve savaşın hem bireyler aynı zamanda topluluk üstündeki etkilerini inceleyen destansı bir romandır.

Gerçekçilik edebiyatın gelişimi üstünde derin bir etkiye sahipti ve tesiri modern yazılarda hala görülebilir. Realist yazarlar, bununla beraber gerçeğe sadık, kuvvetli ve etkisi altına alan sanat eserleri yaratmanın olası bulunduğunu gösterdiler.

VII. Felsefede Realizm

Felsefi gerçekçilik, dünyanın zihinlerimizden bağımsız olarak var olduğu ve dünya ile alakalı bilgimizin deneyimlerimizden türetildiği görüşüdür. Bu, dünyanın zihne bağımlı bulunduğunu ve dünya ile alakalı bilgimizin onunla alakalı fikirlerimizden türetildiğini korumak için çaba sarfeden idealizmin tersidir.

Felsefi gerçekçiliğin birçok değişik versiyonu vardır, sadece tüm bunlar dünyanın reel olduğu ve ona dair bilgimizin nesnel olduğu temel fikrini paylaşır. En müessir realist filozoflardan bazıları Platon, Aristoteles, Thomas Aquinas ve David Hume’dur.

Felsefi gerçekçilik, şüphecilik, idealizm ve postmodernizm de dahil olmak suretiyle birçok değişik felsefi hareket tarafınca meydan okunmuştur. Sadece, en mühim ve müessir felsefi pozisyonlardan biri olmaya devam etmektedir.

Felsefi gerçekçiliğin temel argümanlarından bazıları şunlardır:

• Sağduyu argümanı: Dünya reel şeklinde görünüyor ve bu görünümün bizi aldattığına inanmak için hiç bir nedenimiz yok.
• Bilimden gelen argüman: Bilim, dünyanın reel olduğu ve bizim ona dair bilgimizin nesnel olduğu varsayımına dayanır. Bilim dünyayı anlamada büyük ilerleme kaydettiği için bu varsayımın bereketli olduğu gösterilmiştir.
• Mantık argümanı: Mantık, her önermenin ya doğru yahut yanlış bulunduğunu belirten iki değerliklilik ilkesine dayanır. Bu prensip, dünyanın reel bulunduğunu ve bizim ona dair bilgimizin nesnel bulunduğunu ima eder.

Felsefi gerçekçiliğe karşı öne sürülen temel argümanlardan bazıları şunlardır:

• Şüphecilik argümanı: Duyularımız yahut zihnimiz tarafınca aldatılıyor olma olasılığını göz ardı edemediğimiz şeklinde, dünyanın reel olduğu için da güvenilir olamayız.
• İdealizm argümanı: Dünya zihne bağımlıdır, zira dünyayı sadece zihnimiz vasıtasıyla deneyimleyebiliriz.
• Postmodernizmin argümanı: Nesnel reel diye bir şey yoktur, zira tüm data subjektif ve görelidir.

Gerçekçilik ve anti-gerçekçilik arasındaki münakaşa felsefedeki en eski ve en mühim tartışmalardan biridir. Dünyanın reel olup olmadığı sorusuna rahat bir yanıt yoktur ve münakaşanın gelecek yıllarda da devam etmesi muhtemeldir.

Siyasette Gerçekçilik

Siyasette gerçekçilik, internasyonal ilişkilerde güç ve milli çıkarların önemini vurgulayan bir fikir okuludur. Gerçekçiler, devletlerin internasyonal politikada birincil erkek oyuncular olduğuna ve ölüm kalım ve çıkarlarını koruma arzusuyla motive olduklarına inanırlar. Internasyonal hukuk ve ahlakın güç arayışına tali bulunduğunu ve devletlerin hedeflerine ulaşmak için gerekirse güç kullanacaklarını savunurlar.

Realizm, internasyonal ilişkilerdeki en eski ve en müessir fikir okullarından biridir. Liberalizm ve yapılandırmacılık şeklinde öteki fikir okulları tarafınca meydan okunmuştur, sadece internasyonal politikada kuvvetli ve müessir bir perspektif olmaya devam etmektedir.

Siyasette gerçekçiliğin temel ilkelerinden bazıları şunlardır:

• Devletler internasyonal politikanın temel aktörleridir.
• Devletler varlıklarını sürdürme ve çıkarlarını koruma arzusuyla hareket ederler.
• Internasyonal hukuk ve terbiye, güç gerisinde koşmanın yanında ikinci plandadır.
• Devletler amaçlarına ulaşmak için gerektiğinde güç kullanırlar.

Gerçekçilik, harp, dış ilişkiler ve internasyonal iş donanması de dahil olmak suretiyle fazlaca muhtelif politik olguları açıklamak için kullanılmıştır. Ek olarak, devletlerin milli çıkarlarını kovuşturmak için güç kullanmasını meşrulaştırmak için de kullanılmıştır.

Etkisine karşın, gerçekçilik bununla beraber aşırı karamsar olduğu ve internasyonal politikada ahlakın rolünü görmezden geldiği için eleştirilmiştir. Eleştirmenler, gerçekçiliğin devletlerin ara ara ortaklık yapabileceği ve ahlakın internasyonal ilişkileri şekillendirmede rol oynayabileceği gerçeğini hesaba katmadığını savunuyorlar.

Realizm kompleks ve tartışmalı bir fikir okuludur, sadece internasyonal politikadaki en mühim perspektiflerden biri olmaya devam etmektedir. Internasyonal ilişkilerin dinamiklerini ve devletlerin 21. yüzyılda karşılaşmış olduğu zorlukları tahmin etmek için faydalı bir araçtır.

IX. Ekonomide Gerçekçilik

Ekonomik gerçekçilik, siyaset yapımında ekonomik gerçeklerin ve verilerin önemini vurgulayan bir fikir okuludur. Ekonomik modellerin geleceği kestirmek yahut muayyen sonuçlara ulaşacak politikaları reçete etmek için kullanılabileceği fikrini reddeder. Bunun yerine, ekonomik gerçekçiler, siyaset yapıcıların karşılaştıkları reel dünya kısıtlamalarını anlamaya ve mevcut en iyi kanıtlara dayalı kararlar almaya odaklanmaları icap ettiğini savunurlar.

Ekonomik gerçekçiliğin kökleri, ekonomik modellerin reel dünyanın karmaşıklığını doğru bir halde yakalamak için fazlaca bayağı bulunduğunu korumak için çaba sarfeden John Maynard Keynes’in çalışmalarına dayanır. Keynes, siyaset yapıcıların mal ve hizmetlere yönelik toplam talebi anlamaya odaklanmaları ve ekonomiyi tam istihdamı ve ekonomik büyümeyi teşvik edecek halde tedvir etmek için mali ve parasal politikayı kullanmaları gerektiğine inanıyordu.

Son yıllarda, ekonomik gerçekçilik, ekonomik modellerin geleceği tahmin etme becerisine daha çok şüpheyle yaklaştıkça, siyaset yapıcılar içinde giderek daha popüler hale geldi. Bu şüphecilik, kısmen birçok ekonomisti şaşırtan 2008 mali krizinden kaynaklandı.

Ekonomik gerçekçiliğin siyaset yapımına ilişik bir takım çıkarımı vardır. ilk olarak, şeffaflık ve hesap verebilirliğin önemini vurgular. Siyaset yapıcılar, icra ettikleri varsayımlar ve kararlarını desteklemek için kullandıkları veriler hikayesinde aleni olmalıdır. Ek olarak, yeni kanıtlar işe yaramadığını gösteriyorsa politikalarını değiştirmeye hevesli olmalıdırlar.

İkinci olarak, ekonomik gerçekçilik esnekliğin önemini vurgular. Siyaset yapıcılar, değişen ekonomik koşullara cevap olarak politikalarını ayarlamaya hazır olmalıdır. İnançları hikayesinde dogmatik olmamalı ve yeni fikirleri ve yaklaşımları değerlendirmeye hevesli olmalıdırlar.

Üçüncüsü, ekonomik gerçekçilik alçakgönüllülüğün önemini vurgular. Siyaset yapıcılar bütün cevaplara haiz olmadıklarını kabul etmelidir. Uzmanların ve paydaşların tavsiyelerini dinlemeye hevesli olmalı ve yanıldıklarında bunu kabul etmeye hevesli olmalıdırlar.

Ekonomik gerçekçilik, siyaset yapımında kıymetli bir yaklaşımdır. Gerçeklerin, verilerin ve kanıtların önemini vurgular. Ek olarak şeffaflığın, hesap verebilirliğin, esnekliğin ve alçakgönüllülüğün önemini de vurgular. Siyaset yapıcılar ekonomik realist bir yaklaşım benimsediklerinde, ekonominin en iyi çıkarları doğrultusunda kararlar alma olasılıkları daha yüksektir.

S1: Gerçekçilik nelerdir?

A1: Realizm, dünyayı olduğu şeklinde, idealleştirmeden ve süslemeden tasvir etmeyi amaçlayan bir sanat ve fotoğrafçılık tarzıdır.

S2: Gerçekçiliğin değişik türleri nedir?

A2: Gerçekçiliğin birçok değişik türü vardır, sadece en yaygın olanlardan bazıları şunlardır:

• Doğacılık: Naturel dünyayı realist bir halde tasvir etmeye odaklanan bir sanat ve fotoğrafçılık seçimi.
• Sosyal gerçekçilik: İşçi sınıfının sosyal koşullarını betimlemeye odaklanan bir sanat ve resim seçimi.
• Esrarengiz gerçekçilik: Gerçekçiliği düşlem yahut gerçeküstücülükle harmanlayan bir sanat ve fotoğrafçılık seçimi.

S3: Gerçekçilik müessir görseller yaratmak için iyi mi kullanılabilir?

C3: Gerçekçilik, naturel dünyanın güzelliğini, işçi sınıfının mücadelelerini yahut rüyaların ve hayal gücünün fantastik öğelerini yakalayarak müessir imgeler yaratmak için kullanılabilir.